توضیحاتی پیرامون نسبت شارپ (Sharpe Ratio)

نسبت شارپ یک معیار شناخته شده و مشهور در مورد بازده تعدیل شده توسط ریسک در یک سرمایه گذاری یا پرتفوی است که توسط ویلیام شارپ ، اقتصاددان تهیه شده است.  از نسبت شارپ می توان برای ارزیابی عملکرد کل پرتفوی سرمایه گذاری یا عملکرد یک سهام منفرد استفاده کرد.

نسبت شارپ نشان می دهد که یک سرمایه گذاری سهام در مقایسه با نرخ بازده سرمایه گذاری بدون ریسک ، مانند اوراق قرضه خزانه داری دولت یا اسکناس ، عملکرد خوبی دارد. در مورد اینکه آیا نرخ بازده کمترین سررسید اسناد خزانه در محاسبه باید استفاده شود یا اینکه ابزار بدون ریسک انتخاب شده باید با مدت زمانی که یک سرمایه گذار انتظار دارد سهام خود را حفظ کند ، اختلاف نظر بیشتری دارد.

نکات کلیدی

• نسبت شارپ نشان می دهد که یک سرمایه گذاری سهام در مقایسه با نرخ بازده سرمایه گذاری بدون ریسک ، مانند اوراق قرضه خزانه داری دولت یا اسکناس ، عملکرد خوبی دارد.
• برای محاسبه نسبت شارپ ، ابتدا بازده مورد انتظار برای پرتفوی یا سهام منفرد را محاسبه می کنید و سپس نرخ بازده بدون ریسک را کم می کنید.
• مشکل اصلی نسبت شارپ این است که با سرمایه گذاری هایی که توزیع عادی بازده ندارند ، برجسته می شود.

محاسبه نسبت شارپ

از زمان ایجاد نسبت شارپ توسط ویلیام شارپ در سال 1966 ، این یکی از ارجاع شده ترین اقدامات بازگشت ریسک مورد استفاده در امور مالی بوده است و بیشتر این محبوبیت را به دلیل سادگی آن می دانند. اعتبار پروفسور شارپ هنگامی بیشتر شد که پروفسور شارپ برای کار در مدل قیمت گذاری دارایی سرمایه (CAPM) برنده جایزه یادبود نوبل در علوم اقتصادی شد.

برای محاسبه نسبت شارپ ، ابتدا بازده مورد انتظار برای پرتفوی یا سهام منفرد را محاسبه می کنید و سپس نرخ بازده بدون ریسک را کم می کنید. سپس ، این رقم را بر اساس انحراف معیار پرتفوی یا سرمایه گذاری تقسیم می کنید. می توان نسبت شارپ را در پایان سال برای محاسبه بازده واقعی به جای بازده مورد انتظار محاسبه کرد.

بنابراین چه چیزی نسبت شارپ خوب در نظر گرفته می شود که نشان دهنده درجه بالایی از بازده مورد انتظار برای مقدار نسبتاً کم خطر باشد؟

معمولاً هر نسبت شارپ بیشتر از 1.0 از نظر سرمایه گذاران قابل قبول است.

نسبت بالاتر از 2.0 بسیار خوب ارزیابی می شود.

نسبت 3.0 یا بالاتر، عالی ارزیابی می شود.

نسبت زیر 1.0 بهینه در نظر گرفته می شود.

محدودیت های نسبت شارپ

مشکل اصلی نسبت شارپ این است که با سرمایه گذاری هایی که توزیع عادی بازده ندارند ، برجسته می شود. قیمت دارایی ها صفر نزولی خواهد بود اما از نظر تئوریک پتانسیل صعودی نامحدودی دارند و بازده آنها را کاملاً کج و معقول یا نرمال نشان می دهند ، که این نقض مفروضات موجود در نسبت شارپ است که بازده دارایی به طور عادی توزیع می شود.

نمونه خوبی از این مورد را می توان با توزیع بازدهی بدست آمده از صندوق های پوشش ریسک نیز یافت. بسیاری از آنها از استراتژی ها و گزینههای معاملاتی پویا استفاده می کنند که جای خود را به انحراف و کوتاه شدن در توزیع بازده می دهند. بسیاری از استراتژی های صندوقهای پوشش ریسک با بازده منفی بزرگ ، بازده مثبت اندکی دارند. تا زمانی که ضرر بزرگی اتفاق نیفتد ، این استراتژی (به اشتباه) نسبت شارپ بسیار بالا و مطلوبی را نشان می دهد.