معرفی پروپوزال EIP-4844
به جهت برطرف کردن کارمزدهای هنگفت شبکه اتریوم، پروپوزال EIP-4844 به عنوان یک راهکار موقت ارائه شده است. اتریوم اخیرا پرده از برنامه‌ای چندساله و چندمرحله‌ای برای بهبود شبکه برداشت که مبتنی بر راهکارهای لایه دو و شاردینگ خواهد بود. اما تا آن زمان چه اتفاقی خواهد افتاد؟ از پروپوزال EIP 4844 به عنوان راه‌حلی برای دوران گذار یاد می‌شود. اما پروپوزال EIP 4844 چیست و نحوه عملکرد آن چگونه است؟
پروپوزال EIP-4844؛ راهکاری برای افزایش حجم بلاک در شبکه
مشکل کارمزد زیاد گس در شبکه اتریوم به عرضه پروپوزال EIP-4844 منجر شده است که به آن، پروتو دانک شاردینگ (Proto-danksharding) گفته می‌شود. این پروپوزال، در حقیقت اقدامی در راستای معرفی راهکاری موقت برای افزایش حجم بلاک در شبکه است و این امر با پیاده‌سازی فرمت و نوعی از تراکنش‌ها انجام می‌شود. این فرمت از تراکنش‌ها در شاردینگ، یکی از راهکارهای مقیاس‌پذیری اتریوم، پیاده‌سازی و اجرا می‌شوند. از آنجایی که اجرای شاردها ممکن است مدتی طول بکشد، به منظور کاهش کارمزدهای زیاد گس که کاربران در حال حاضر پرداخت می‌کنند، این فرمت جدید تراکنش‌ها پیاده‌سازی می‌شوند. به دلیل آنکه پروپوزال EIP-4844 یک راهکار موقت محسوب می‌شود، مقدار حجم بلاک محدودی افزوده می‌شود. این مقدار، در پیاده‌سازی کامل زنجیره‌های شارد، تقریبا ۱۶ مگابایت حجم بلاک به شبکه اضافه می‌کند.
در ادامه، برای آنکه درباره این پروپوزال بهبود اتریوم و این موضوع که چگونه می‌تواند با شبکه اتریوم کمک کند، به بررسی دقیق‌تر آن می‌پردازیم.
پروپوزال EIP-4844 چگونه به کاربران کمک می‌کند؟
پروپوزال EIP-4844 در صدد ایجاد راهکار «stop-gap» (موقت) است تا شبکه اتریوم بتواند با افزودن تقریبا ۲ مگابایت فضا به بلاک‌های شبکه، راه‌حلی در مقابل تراکنش‌های روبه‌رشد فراهم سازد. همانطور که به نظر می‌آید، این راهکار صرفا کمک اندک و موقتی به شبکه و کاربرانی ارائه می‌دهد که با استفاده از این راهکار می‌توانند کارمزد کمتر را انتظار داشته باشند.
این رول‌آپ‌ها پس از پیاده‌سازی بر اطلاعات شاردینگ، که به آن بلاب (blob) نیز گفته می‌شود، متکی هستند تا تضمین کنند که بار کمتری بر روی شبکه قرار دارد و کاربران دیگر مجبور به پرداخت کارمزدهای بسیار زیاد نیستند. نکته دیگری که باید مدنظر قرار داده شود این است که قبل از این، درباره نسخه‌های مختلفی از این EIP صحبت شده است. هرچند، این نسخه صرفا در صدد معرفی فرمت جدیدی از تراکنش‌ها است که از اطلاعات شاردینگ و بدون نیاز به خود راهکار شاردینگ مورد استفاده قرار خواهند گرفت.
یکی از چالش‌های اصلی پروپوزال EIP-4844، پیاده‌سازی آن است. اگر فقط بخشی از فرایند شاردینگ در این مرحله پیاده‌سازی شود، نحوه پیاده‌سازی سایر بخش‌ها چگونه خواهد بود؟ اگرچه این فرایند ساده به نظر می‌رسد، اما بستگی به این نکته دارد که جامعه اتریوم در خصوص پیشرفت و آینده آن چه تصمیمی اتخاذ خواهد کرد؟ تاکنون چندین تغییر اساسی و پایه‌ای اجرا شده است و چندین تغییر دیگر نیز در دستور کار قرار دارد.
چالش اصلی در طراحی این EIP آن است که چه مقدار از آن، اکنون اجرا و پیاده‌سازی شود و چه مقدار از آن به آینده موکول شود. آیا در مسیر شاردینگ کامل، ۲۵٪ از این EIP پیاده‌سازی شود یا ۵۰ و یا حتی ۷۵٪؟
اکثر این به‌روزرسانی‌ها بر نقشه راه رول‌آپ محور اتریوم متکی هستند. از طرف دیگر، پروتو دانک شاردینگ فقط فرمت جدیدی از تراکنش‌ها و بررسی قوانین اجرای فرایند شاردینگ را ارائه می‌دهد و به پیاده‌سازی کامل آن نمی‌پردازد. در بخشی از این فرایند، در این EIP نوع جدیدی از تراکنش‌ها ایجاد شده است که به آن، «تراکنش حامل بلاب» (blob-carrying transaction) نیز گفته می‌شود. این پروپوزال در صدد وارد کردن بلاب‌ها به عنوان اطلاعات در بلاک‌ها است. این اطلاعات توسط راهکارهای لایه دوم و با هدف مقیاس‌پذیری اتریوم استفاده می‌شوند، بدون آنکه برای دسترسی به آنها به ماشین مجازی اتریوم (EVM) نیازی باشد.
آیا به پروتو دانک شاردینگ نیازی وجود دارد؟
شبکه اتریوم طوری طراحی شده است تا مطابق با تراکنش‌هایی باشد که تقریبا ۹۰ کیلوبایت از حجم هر بلاک را به خود اختصاص می‌دهند. حتی اگر مدل کارمزد گس طوری تغییر می‌کرد که مطابق با بلاک‌های با حجم بیشتر باشد، باز هم حداکثر حجم بلاک می‌توانست تا ۱۸ مگابایت افزایش یابد. هرچند، این شرایط برای تاییدکنندگان و کاربران بسیار گران و هزینه‌بر خواهد بود. از طرف دیگر، اگر از مدل دینامیک و پویای کارمزد استفاده کنیم که قبل از این نیز در EIP-1559 وجود داشته است، به ما کمک می‌کند بدون آنکه بار زیادی بر روی شبکه وارد کنیم، تراکنش‌های بیشتری را در بلاک قرار دهیم.
پروتو دانک شاردینگ باعث می‌شود که پیچیدگی این شرایط کاهش یابد. این فرایند شامل ایجاد تراکنش‌هایی است که شامل اطلاعات در بلاب‌هایی با حجم نسبتا ثابت هستند و هم‌چنین برای تعداد بلاب‌هایی که می‌توانند در یک بلاک قرار بگیرند نیز سقف مشخصی تعیین می‌کند. سپس این بلاب‌ها توسط بیکن چین (beacon chain) ذخیره می‌شوند و فقط به تاییدیه تعهد از جانب ماشین مجازی اتریوم نیاز است.
این مورد فقط یکی از تفاوت‌های مهم و چشمگیر EIP-4488 و پروتو دانک شاردینگ از لحاظ نحوه اجرا و پیاده‌سازی است. اگرچه EIP-4488 تغییرات کوچکی به منظور ایجاد یک راهکار موقت معرفی کرده است، اما پروتو دانک شاردینگ به اجرای جامع‌تری نیاز دارد، بنابراین مقدار کار و اقداماتی که باید در این راهکار انجام شود، کاهش می‌یابد. پیچیدگی پیاده‌سازی شاردینگ فقط محدود به بیکن چین است، نه لایه اجرایی.
افزایش حجم بلاک بر توانایی ذخیره‌سازی اطلاعات توسط تاییدکنندگان در سخت‌افزارهای خود تاثیرگذار است. طبق تخمین‌هایی که انجام شده است، می‌توان افزایش ذخیره‌سازی ۲.۵ ترابایت اطلاعات در هر سال را شاهد باشیم. یکی از روش‌های کاهش اطلاعات، حذف اطلاعات بلاب‌هایی است که پس از دوره‌های مشخص، برای مثال پس از ۳۰ روز، دیگر قدیمی شده‌اند.
پس از پیاده‌سازی پروپوزال EIP-4844، کاربران چگونه می‌توانند به بلاب‌های قدیمی دسترسی داشته باشند؟
هدف EIP-4844، تضمین ذخیره‌سازی دائمی اطلاعات قدیمی در بلاک چین نیست، زیرا این موضوع هزینه‌های بسیار زیادی را بر افراد حاضر در شبکه تحمیل می‌کند. در عوض، این نکته مطرح شده است که اطلاعات را می‌توان در جای دیگری ذخیره‌سازی کرد، به طوری که دسترسی به آنها آسان باشد. برای مثال می‌توان اطلاعات را در پروتکل‌ها یا برنامه‌های دیگری ذخیره کرد که دسترسی به اطلاعات را امکان‌پذیر می‌سازند. بدین ترتیب، کسانی که به اطلاعات قدیمی نیاز دارند می‌توانند به آنها دسترسی آسانی داشته باشند.
دیدگاهتان را بنویسید