شناخت مشتری (KYC) چیست؟

آگاهی از دستورالعمل های مشتری خود یا شناختن مشتری خود (KYC) در خدمات مالی، مستلزم این است که متخصصان برای تأیید هویت، مناسب بودن و خطرات موجود در برقراری رابطه تجاری تلاش کنند. این روش ها در محدوده وسیع تری از سیاست ضد پولشویی (AML) یک بانک قرار می گیرند. بانک ها، بیمه ها، بستانکارهای صادراتی و سایر موسسات مالی به طور فزاینده ای از مشتریان می خواهند تا اطلاعات دقیق مربوط به آنها را ارائه دهند. در ابتدا ، این مقررات فقط به موسسات مالی اعمال می شد اما اکنون صنعت غیر مالی، فین تک، فروشندگان دارایی های مجازی و حتی سازمان های غیرانتفاعی موظف به تعهد هستند.

هدف از دستورالعمل های KYC جلوگیری از استفاده مشاغل توسط عناصر جنایی برای پولشویی است. رویه های مرتبط همچنین مشاغل را قادر می سازد مشتریان و معاملات مالی خود را بهتر درک کنند و به آنها کمک می کند تا خطرات خود را به روشی کاملاً قضاوت شده مدیریت کنند. امروزه اصول KYC در مورد بانک ها و همچنین مشاغل مختلف آنلاین اعمال می شود. آنها معمولاً سیاستهای KYC خود را با چهارعنصر اصلی زیر تنظیم می کنند:

• سیاست پذیرش مشتری؛
• رویه های شناسایی مشتری ؛
• نظارت بر معاملات؛  و
• مدیریت ریسک.

شرایط نظارتی سختگیرانه KYC را به عنوان روشی اجباری و اساسی برای موسسات مالی و همچنین موسسات غیر مالی تعیین می کند. KYC خطر تقلب را با شناسایی عناصر مشکوک در اوایل رابطه مشتری و تجارت، به حداقل می رساند. برای اهداف سیاست KYC ، مشتری / کاربر ممکن است به این صورت تعریف شود:

• شخص یا نهادی که یک حساب نگهداری می کند یا با نهاد گزارشگر رابطه تجاری دارد.
• شخصی که از طرف او حساب حفظ می شود (یعنی مالک ذی نفع)
• ذینفع معاملاتی را که توسط واسطه های حرفه ای مانند دلالان سهام ، حسابداران رسمی یا وکلا انجام می دهد ، طبق قانون مجاز است.
• هر شخص یا نهادی که با یک معامله مالی در ارتباط باشد که می تواند شهرت یا خطرات دیگری را برای بانک ایجاد کند، به عنوان مثال انتقال وجه یا صدور پیش نویس تقاضای با ارزش بالا به عنوان یک معامله واحد.