برنامه‌ی معاملاتی چیست و چه عملکردی دارد ؟

برنامه معاملات (برنامه ترید) یک روش سیستماتیک برای شناسایی و معامله است که تعدادی از متغیرها از جمله زمان ، ریسک و اهداف سرمایهگذاری را در نظر می گیرد . یک طرح معاملاتی چگونگی پیدا کردن و اجرای معاملات توسط یک تریدر را از جمله تحت چه شرایطی خرید و فروش را انجام دهد ، موقعیت بالایی را که به خود اختصاص می دهد ، چگونه موقعیت های موجود در آنها را مدیریت می کند ، چه سهام‌هایی را معامله می کند و سایر موارد قوانین برای زمان معامله را مشخص می کند .

اکثر کارشناسان ترید توصیه می کنند تا زمانی که برنامه معاملاتی تهیه نشد ، هیچ سرمایه ای نباید در معرض خطر قرار بگیرد . طرح معاملاتی سندی تحقیق شده و مکتوب است که تصمیمات تریدر را کنترل و او را راهنمایی می کند .

روشهای کلیدی

یک طرح معاملاتی نقشه راهی برای نحوه ترید است و هیچ معامله ای نباید بدون داشتن یک برنامه خوب و تحقیق شده انجام شود .

طرحی که نوشته شده باید دنبال شود و نباید تغییر کند مگر اینکه مشخص شود که درست کار نمی کند (درآمدزایی می کند) یا تریدر راهی برای بهبود آن پیدا کرده است .

یک برنامه ترید اصلی شامل قوانین ورود و خروج و همچنین قوانین مربوط به مدیریت ریسک و اندازه گیری موقعیت است .  تریدر ممکن است بنا به صلاحدید خود قوانین اضافی را برای کنترل زمان و چگونگی ترید اضافه کند .

درک برنامه ترید

برنامه های ترید را می توان به طرق مختلف و متنوعی ایجاد کرد . سرمایه گذاران معمولاً برنامه ترید خود را بر اساس اهداف شخصی خود تنظیم می کنند . برنامه های معاملاتی ، به ویژه برای تریدرهای فعال روز ، کاملاً طولانی و دقیق است . آنها همچنین می توانند بسیار ساده باشند ، مانند سرمایه گذاری که فقط می خواهد هر ماه سرمایه گذاری خودکار را در همان صندوق های سرمایه گذاری مشترک انجام دهد یا صندوق های معامله شده (ETF) را تا زمان بازنشستگی انجام دهد .

سرمایه گذاری خودکار و برنامه های معاملاتی ساده

سیستم عامل های کارگزاری به سرمایه گذاران این امکان را می دهد تا در فواصل منظم به صورت خودکار سرمایه گذاری کنند . بسیاری از سرمایه گذاران از سرمایه گذاری خودکار برای سرمایه گذاری ماهانه مقدار مشخصی پول در صندوق های سرمایه گذاری مشترک یا دارایی های دیگر استفاده می کنند .

در حالی که این فرآیند خودکار است ، اما باید همچنان براساس طرحی نوشته شود . به این ترتیب سرمایه گذار برای آنچه هر ماه اتفاق خواهد افتاد آمادگی بیشتری دارد و روند برنامه ریزی آنها را نیز وادار می کند که فکر کنند اگر بازار به همان روال پیش نرود چه کاری انجام دهند .

به عنوان مثال ، یک فرد 30 ساله ممکن است تصمیم بگیرد که هر ماه 500 دلار به صندوق سرمایه گذاری واریز کند . پس از سه سال ، آنها تعادل خود را بررسی می کنند و در واقع پول خود را از دست داده اند . آنها 18000 دلار سپرده گذاری کرده اند و دارایی آنها فقط 15000 دلار ارزش دارد .

در طرح معاملات نه تنها آنچه برای ورود به موقعیت ها باید انجام شود ، بلکه همچنین زمان خروج از آن مشخص شده است .

سرمایه گذاران خرید و فروش ممکن است به طور خودکار سرمایه گذاری کنند و تا زمان بازنشستگی چیزی نفروشند . آنها حتی ممکن است یک قانون داشته باشند که به دارایی های خود نگاه نکنند .

سایر سرمایه گذاران ممکن است تنها پس از افت 10 درصدی ، 20 درصدی یا بورس سهام به انتخاب خودکار اقدام به سرمایه گذاری کنند . سپس آنها شروع به کمک (بزرگتر) ماهانه می کنند یا سایر سرمایه گذاران ممکن است هر ماه سرمایه گذاری خودکار را انتخاب کنند ، اما اگر ارزش سرمایه گذاری هایشان بیش از حد کاهش یابد ، دارای قوانین فروش هستند .

سرمایه گذاران اتوماتیک همچنین باید تصمیم بگیرند که چه میزان سرمایه را برای هر سرمایه گذاری اختصاص دهند .  این یک تصمیم تصادفی نیست و باید خوب فکر و تحقیق کرد ، سپس در برنامه نوشته و دنبال شود .

در حالی که سرمایه گذاری خودکار ساده است ، برای حرکت در فراز و نشیب سرمایه گذاری ها ، هنوز یک طرح تجاری لازم است .

برنامه های تاکتیکی یا فعال ترید

سرمایه گذاران کوتاه مدت و بلند مدت ممکن است استفاده از یک برنامه معاملات تاکتیکی را انتخاب کنند . برخلاف سرمایه گذاری خودکار که سرمایه گذار در فواصل منظم خرید را انجام می دهد ، تریدر تاکتیکی معمولاً به دنبال ورود و خروج از موقعیت ها در سطح دقیق قیمت یا فقط در صورت تأمین نیازهای بسیار خاص است . به همین دلیل ، برنامه های معاملات تاکتیکی بسیار دقیق تر است .

تریدر تاکتیکی باید زمان دقیق ورود آنها به ترید را تنظیم کند .  این می تواند براساس یک الگوی نمودار ، رسیدن قیمت به یک سطح مشخص ، یک سیگنال شاخص فنی ، یک سوگیری آماری یا سایر عوامل باشد .

در طرح معاملات تاکتیکی همچنین باید نحوه خروج از موقعیت ها ذکر شود که شامل خروج با سود یا نحوه و زمان خارج شدن با ضرراست . تریدرهای تاکتیکی معمولاً برای گرفتن سود و توقف سفارشات برای خروج از زیان خود ، از سفارشات محدود استفاده می کنند .

در طرح معاملات همچنین مشخص می شود که چه میزان سرمایه در هر معامله به خطر می افتد و اندازه موقعیت چگونه تعیین می شود .

قوانین اضافی نیز ممکن است اضافه شود که مشخص می کند چه زمانی ترید قابل قبول است و چه زمانی غیرقابل قبول است.  به عنوان مثال یک تریدر روزانه ممکن است قانونی داشته باشد که اگر نوسانات زیر سطح مشخصی باشد ، معامله نمی کنند ، زیرا ممکن است حرکت و فرصت کافی وجود نداشته باشد . اگر نوسانات زیر یک سطح مشخص باشد ، آنها حتی اگر ضوابط ورود آنها فعال شود ، معامله نمی کنند .

تغییر یک طرح معاملاتی

منظور از برنامه های معاملاتی ، اسنادی است که کاملاً به آن فکر و تحقیق شده است و توسط تریدرها یا سرمایه گذاران نوشته شده است که به عنوان نقشه راهی برای کارهایی  است که برای سودآوری از بازارها باید انجام دهند . هر زمان ضرر به وجود آمد ، برنامه ها نباید تغییر کنند . تحقیقاتی که برای تهیه این طرح انجام می شود باید به آمادگی تریدر برای فراز و نشیب های سرمایه گذاری و ترید کمک کند .

برنامه های معاملاتی فقط زمانی باید تغییر کند که راه بهتری برای ترید یا سرمایه گذاری کشف شود . اگر معلوم شد که یک طرح تجاری کار نمی کند ، باید آن را لغو کرد و تا زمانی که طرحی جدید ساخته نشود هیچ معامله ای انجام نشود .

نمونه ای از یک طرح تجاری ، اندازه گیری موقعیت و مدیریت ریسک

یک برنامه ترید می تواند کاملاً دقیق باشد و حداقل باید مشخص کند چه چیزی ، چه زمانی و چگونه باید خریداری شود . چه موقع و چگونه از موقعیت ها خارج شد و همچنین باید نحوه مدیریت ریسک را نیز پوشش دهد . تریدر ممکن است قوانین دیگری را نیز شامل شود ، از جمله اینکه چگونه سهام برای معامله پیدا می شود و چه زمانی مورد معامله قابل قبول است یا نیست .

به عنوان مثال فرض کنیم یک تریدر قوانین ورود و خروج آنها را تعیین کرده باشد . یعنی آنها تعیین کرده اند که کجا وارد می شوند و کجا سود می برند و ضرر می بینند . اکنون ، آنها باید قوانین مدیریت ریسک را ارائه دهند .

قوانین یا موضوعاتی که باید در برنامه معاملاتی بگنجانید :

فقط 1٪ سرمایه در هر تجارت را ریسک کنید .

این بدان معناست که فاصله بین نقطه ورود و نقطه توقف ضرر ، ضرب در اندازه موقعیت ، نمی تواند بیش از 1٪ مانده حساب باشد . این قانون بر اندازه موقعیت حاکم است ، زیرا اندازه موقعیت ناشناخته است و باید محاسبه شود . تریدر ممکن است خطر 2٪ ، 5٪ یا 1.5٪ را انتخاب کند .

فرض کنید یک تریدر حساب 50،000 دلاری دارد . این بدان معناست که آنها می توانند 500 دلار در هر معامله (1٪ از 50،000 $) را به خطر بیندازند . آنها یک سیگنال تجاری دریافت می کنند که می گوید 35 دلار بخرید و توقف ضرر 34 دلار را وارد کنید . تفاوت بین ورود و توقف ضرر 1 دلار است .  کل مبلغی را که می توانید به خطر بیندازید بر این تفاوت تقسیم کنید : 500 دلار / 1 دلار = 500 سهم . اگر 500 سهم بخرید و 1 دلار ضرر کنید ، 500 دلار ضرر می کنید که حداکثر خطر آنهاست . بنابراین ، اگر می خواهید 1٪ را به خطر بیندازید ، 500 سهم خریداری کنید .

اهرم یا عدم اهرم

در طرح معاملات باید مشخص شود که آیا می توان از اهرم نیرو استفاده کرد یا خیر و در صورت مجاز بودن میزان آن چقدر است زیرا اهرم سود و زیان را افزایش می دهد .

محدودیت های تجاری

یک طرح معاملاتی ممکن است حاوی محدودیت هایی باشد که در شرایطی که امور خوب پیش نمی روند ، معاملات را متوقف می کنند . به عنوان مثال ، یک تریدر روزانه ممکن است قانونی داشته باشد که اگر سه معامله متوالی یا مبلغ مشخصی را از دست بدهد ، معامله را متوقف کند . آنها معاملات روز خود را متوقف می کنند و می توانند روز بعد دوباره آن را از سر بگیرند . محدودیت های تجاری دیگر ممکن است شامل کاهش اندازه موقعیت با یک درجه تعیین شده در شرایط خوب نباشند و افزایش موقعیت با مقدار تعیین شده در شرایط خوب باشند .

بخش مدیریت ریسک در برنامه تجارت ممکن است شامل همه این قوانین باشد که توسط تریدر سفارشی شده است .  همچنین ممکن است شامل قوانین دیگری باشد که به تریدر کمک می کند ریسک خود را با توجه به اهداف و تحمل ریسک خود مدیریت کند .